INHOUD
Eerste woorden 1
Woord van de voorzitter 3
Repat 4
Vlamingen in de Wereld 60 jaar 6
Literair 8
Culturele tenoren 10
Innovatief ontmijnen 12
Diplomatie 14
Medische wereld 16
Praatgroep 19
Topbedrijf 20
Juridisch 22
Column 23
Verhalenverteller 24
Historische Vlamingen 26

DOSSIER Eerste keren
Inleiding 28
Eerste studie 29
Eerste vastgoed 30
Eerste onderneming 34
Eerste bevalling 36
Eerste stage 40
Eerste stembus 41

Lees hier alvast het editoriaal van onze hoofdredacteur Koen Van der Schaeghe

Eerste keer

De tijd maakt de dingen anders. De beleving van iets wordt minstens deels bepaald door wat de tijd er mee doet. Dat geldt misschien nog meer in het buitenland, waar emoties sowieso intensifiëren. Al meer dan een derde van haar zestigjarig bestaan ben ik verbonden aan deze mooie stichting. Honderden migratieverhalen hoorde ik uit eerste hand. Telkens komt er wel ‘de eerste keer’ in voor. Een getuigenis die me altijd zal bijblijven, is van een vrouw wiens gezin ervan droomde om naar Californië te verhuizen. Haar man vertoefde er professioneel al geregeld en de vijf kinderen keken uit naar het avontuur. Maar zijzelf niet.

Een rustig en modaal leventje à la huisje-tuintje-boompje-kindjes-buren. Zo zag ze zich wel oud worden. Met haar kinderen, een eigen huis en een leven onder de kerktoren van een Oost-Vlaams dorp was haar bestaan compleet. “Terwijl mijn gezin ernaar hunkerde om in Los Angeles te wonen, kreeg ik alleen maar meer schrik. Ik had het gevoel dat ik moest kiezen tussen mijn familie die ik achterliet en mijn gezin dat aan me trok.” Dat vond ik een vreselijk oneerlijke keuze. Er werd twee jaar over gesproken, maar zodra de knoop was doorgehakt, ging het zeer snel. Toen ze vertrokken, voelde ze zich gedesoriënteerd en werd ze verteerd door een groot schuldgevoel dat ze haar familie had achtergelaten, terwijl de nieuwe cultuur haar zwaar viel. Ze bewoog zich tot ver voorbij de horizon van haar voorspelde leven.

“Ik voelde mij helemaal gedesoriënteerd. Dat mag je letterlijk en figuurlijk nemen. Ik was de kluts kwijt. De immer gelukkige vrouw die stevig in haar schoenen stond, was niet meer. Ik moest me forceren, functioneerde niet in de nieuwe omgeving. Pure ontreddering noem ik het. Voor alles bleef ik natuurlijk moeder, maar mijn persoonlijk leven, het onafhankelijk bestaan dat ik leidde, werd gereduceerd.” De ommekeer werd een feit, maar die kwam niet overnacht. De donkere emigratiewolk boven haar hoofd trok slechts langzaam weg. De zwaarte werd lichter en pas na twee jaar herleefde ze. Meer dan ooit tevoren zelfs. Tot lang nadien verraadde de trilling in haar stem de moeilijke periode als ze erover sprak. Intussen gomde de tijd de contouren van de werkelijkheid weg.

Een volgende verhuis werd slechts een vage echo van die eerste keer en ‘slechts’ een nieuwe ervaring in een levenstraject. Eerste keren zijn spannend en onvoorspelbaar. We zijn misschien opgewonden, nerveus en onwennig tegelijkertijd. Eerste keren openen onze ogen. Om met have en goed weg te trekken, zonder te weten dat het zal lukken, vergt enige moed. Wie nooit zijn beschermende en veilige cocon verlaat, weet dat niet. Velen gaan van geborgenheid naar ontheemding om een droom te realiseren. En nadien blijf je misschien in dezelfde lijn verder gaan. De ene blijft reizen, de andere blijft hangen. Een aantal van die eerste keren komen aan bod in ons dossier, van stagelopen over bevallen tot een eigen zaak opstarten. Met vallen en opstaan omarmen ze het nieuwe dat op hen afkomt.